Bucketlist toepassen
Simpele bucketlist
Ik heb een lijst.
Een simpele bucketlist.
Dingen die ik ooit nog wil doen… voordat ik doodga.
* Een tocht met huski's.
* Een paardrijles zoals ik vroeger als paardenmeisje duizenden keren heb gevolgd.
* Een boek schrijven.
* Mijn eigen miljoenen bedrijf 🙂
* Misschien… die ene sjieke auto rijden.
* Samen met mijn zussen en moeder op vakantie.
* Samen met mijn partner blijven genieten.
* Samen met mijn kinderen knuffelen en kroelen. Of zoals nu doorgaan met in de voeten knijpen bij mijn kinderen.
* Gezond blijven,
* Maar vooral vrijheid in tijd, geld en aandacht echt toepassen.
En dan… gebeurt er iets.
Elke keer dat ik er een wens opschrijf, hoor ik ze.
Die stemmen.
“Dat lukt je toch nooit.”
“Je hebt geen tijd.”
“Je hebt geen geld.”
“Jij? Echt niet.”
Ken je die stemmen?
Ze klinken zo… overtuigend.
Maar weet je wat?
Ze komen niet van buiten.
Het is… mijn eigen stem.
En ik geloofde haar. Jarenlang.
Tot die ene dag.
Ik zat aan mijn keukentafel.
Natuurlijk met mijn kop koffie.
Een leeg vel papier.
En ik dacht: genoeg.
KLAAR.
Je maakt het te moeilijk.
Loes, het is simpel.
Ik vouwde dat vel in tweeën.
Links?
Mijn wens.
Rechts?
Alles wat mijn brein riep. Alles.
Tien… vijftien gedachtes.
Ongelooflijk! Mijn brein was een fulltime sabotage bedrijf!
En weet je wat ik deed?
Ik lachte.
Echt waar!
Want ik dacht:
“Dank je wel, lief brein. Wat ben je creatief! Wát een excuses!”
En toen keek ik weer… naar links.
Naar mijn wens.
En ik zei:
Jij blijft.
Jij krijgt mijn energie.
Jij gaat gebeuren.
Ik pakte mijn hand.
Ik sprak mijn wens uit.
Links dat is wat ik wil.
Keer. Op. Keer.
Totdat ik voelde… iets breekt.
Onzichtbare kettingen. Los.
De stemmen zwegen.
Voor het eerst… ademde mijn wens.
En toen begreep ik iets.
Wensen… zijn geen onzin.
Ze zijn raadgevers.
Ze zijn richtingaanwijzers naar wie jij Ă©cht wilt zijn.
Maar stel je dit eens voor…
- Je wacht.
- Je stelt uit.
En op een dag kijk je terug.
Je bucketlist… is veranderd in een loodjeslijst.
De laatste loodjes van je leven.
En je beseft:
Ik heb het nooit gedaan.
Hoe zou dat voelen?
Ik koos daar niet meer voor.
Het was genoeg.
Het was klaar.
Mijn hoofd maakt het moeilijk.
Het is simpel.
Ik koos om mijn gedachten te bedanken en zelf te kiezen.
Niet voor angst.
Voor verlangen.
Dus…
Pak dat vel papier.
Schrijf links je wens.
Schrijf rechts je stemmen.
Bedank ze.
En dan?
Beslis.
Want later…
is nu.
Comfortzone is de wandelstok van luiheid. Tevreden zijn is prima, liever dankbaar zijn voor wat was. Zo kun jij ademruimte geven aan nieuw avontuur.
Mijn doel is om de boeken die ik lees ook echt te gaan toepassen. Het is simpel. De kracht van leren is namelijk door acties te verbinden aan wat je leest, schrijft of whatever. Anders blijft het informatie.
Informatie - kennis - het is niets waard zonder actie.
Het gaat niet om het afvinken van de bucketlist, maar juist het aanvonken van wat ik echt wil.
Het moment dat het is gelukt, is straks maar een moment.
Waarop de volgende wens zich vast alweer heeft aangediend.
Daarom enjoy the ride of live.
Dat is namelijk waar het echt om draait.