Vergeet je niet?

Op een druilige herfstdag sta ik met mijn mentorklas voor het zoveelste leslokaal. De leerlingen mopperen wat en ik hoor iemand zeggen: “Staat het rooster op shuffle ofzo? Kunnen we niet in één lokaal blijven?” Ik krijg een grijns op mijn gezicht bij het horen van al die opmerkingen als ik met drie volle tassen op mijn schouder de sleutel probeer om te draaien. “Juf, zal ik even helpen?” Graag, dat is fijn. Ik kijk mijn leerlingen aan en een behulpzame jongen pakt mijn tassen. Je puft wat en je vraagt met een verbaasde blik: “wat ik toch allemaal aan het meesjouwen ben.”

De deur gaat open en zoals gewoonlijk blijf ik bij de deuropening staan om iedereen gedag te zeggen. De donkere regenachtige herfstdag weerspiegelt even in het lokaal. Het duurt een paar seconden voordat de lichten met een tactische zwenkende tik worden aangeduwd. Ze zorgen ervoor dat iedereen even met zijn ogen knippert, wennend aan het felle tl-licht. De computer druk ik snel aan als iedereen een plaats uitzoekt in de klas. Er wordt her en der nog heen en weer gewandeld om de vieze natte jassen op de kapstok te hangen. Een muffe geur van nat textiel walmt door het lokaal. Een aantal leerlingen haast zich kris kras door elkaar op weg naar de stopcontacten. Stopcontacten zijn steeds meer een must-have om telefoons op te kunnen laden. De structuur van de les schrijf ik snel op het bord. Het ploffen van verschillende tassen op de grond zorgt dat ik opkijk en met mijn ogen snel screen of ik iedereen zie. In de tussentijd zie ik leerlingen die met elkaar aan het klieren zijn en hoor ik leerlingen die luidkeels spannende, stoere verhalen met elkaar delen. Voordat ik kan vragen waar jij bent, kom jij met veel bombarie binnen en eist ieders aandacht op. De klas is ineens stil en alle ogen zijn op jou en mij gericht. Je ademhaling is veel te snel en je woeste blik herken ik. Die blik in je ogen spreekt boekdelen. Het is de blik die je hebt als je in jezelf teleurgesteld bent. Als je echt boos bent op jezelf omdat iets je nog niet lukt wat je wel zo graag zou willen. De blik die ik afgelopen maanden geregeld op mijn netvlies kreeg. Jij wil het diep van binnen zo goed doen. Jij wil zo graag aan ieders verwachtingen voldoen. Je verleden speelt je parten en heeft diepe krassen achtergelaten op je  ‘harde schijf’ terwijl je zo je best doet deze krassen uit te wissen. “Juf, juf, juf, ik ben het toch vergeten klinkt er veel te hard door het lokaal. U zei het nog: vergeet je niet je voorbeeld mee te nemen zodat we het met de klas kunnen bekijken? En nu ben ik het toch vergeten.” In mijn gedachten passeren verschillende mogelijkheden. Met een rustige stem geef ik aan dat er nog veel meer lessen samen volgen om het voorbeeld te bekijken en te bespreken. Je ademhaling en je houding worden iets rustiger maar de emotie is nog zichtbaar in je lijf aanwezig. In de tussentijd vraagt de klas: “ Wat zou je meenemen dan? Juf, wat zou hij meenemen klinkt het in veelvoud met diverse stemmen door elkaar. Sssttt, luister, dat is nog een verrassing. Maar juf, ik wil het nu weten!”

Je loopt de klas uit en ik kan je nog net vertellen dat ik er zo aankom. Mijn lichaam draai ik richting de klas. In de klas worden boeken en schriften nog snel uit de tassen gevist. Pennen worden nog gezocht of snel nog van elkaar geleend. “Juf, bent u naar de kapper geweest? Ja zeg ik, is het te zien?” We grappen nog wat over sommige verregende kapsels.

De klas begint aan de startopdracht als ik naar de deur loop. Ik zie jou heen en weer ijsberen op de gang. We voeren samen een kort gesprekje waarin ik probeer te achterhalen wat je nodig hebt om jezelf te herpakken. Zichtbaar teleurgesteld kijk jij mij aan. De tranen zitten je zo hoog en ik heb zo met je te doen. Slik. “Juf, pfff ik vind het zo moeilijk. Het lukt me niet, mijn hoofd blijft een chaos en ik vergeet zoveel. “ Ik zoek oogcontact. Je tilt je hoofd iets omhoog en je mondhoeken zie ik iets omhoog gaan.  “Het lukt me nog niet”. “Kijk that’s the spirit,” zeg ik. Er verschijnt een klein lachje op je gezicht. Je kiest er uiteindelijk toch voor om even heen en weer naar de wc te lopen om je te herpakken en de klas daarna weer binnen te komen. Deal! Eerder heb ik met jou samen geheime tekens afgesproken, zodat ik je niet verbaal hoef te sturen, maar juist non-verbaal.

Als ik bij de deuropening kom is het de natte geur die als een muur op mij afkomt en mij even laat rillen. Mijn mentorleerlingen zitten in de klas en stuk voor stuk zijn het mensen met hun eigen talenten en uitdagingen. Een aantal leerlingen vooraan is rustig bezig met de startopdracht en een aantal leerlingen is ongestoord verder gegaan de uitgaansverhalen met elkaar te bespreken. Mijn ronde door de klas begint. Van elke groep hoor ik aan wat ze aan het doen zijn en wat er leeft. Ik geef richting en ik vraag door. Een aantal leerlingen is super enthousiast, maar de meeste hebben geen zin meer. ” Juf, heeft u geen Kahoot meer die wij kunnen doen?” Als ik naar rechts kijk, zit je weer aan de tafel steevast naast dezelfde klasgenoot. De rust schijnt terug te zijn als ik bij je tafel stop. Er ligt een briefje met de tekst: dankjewel weer, ik vergeet het volgende keer echt niet hoor! Ik knik en ik zeg: “Dat weet ik zeker.”

Het lesuur vliegt voorbij. De lesweken vliegen voorbij. Zo vliegt ook het schooljaar voorbij als het moment aanbreekt dat ik als trotse mentor diploma’s mag gaan overhandigen. Voordat het officiële moment aanbreekt zie ik jullie via de rode loper de school binnenwandelen. Mijn hart bonkt. Wat ben ik trots op ze. Opgewekte, stralende leerlingen in prachtige feestkleding, die op mij afstappen en vragen: “U gaat toch niet alles vertellen hé, wat we hebben meegemaakt?” Ik lach en ik zeg:  “Hoezo, mag dat niet dan?”  De blikken die ik op mijn netvlies krijg zijn onbetaalbaar. Geruststellend knipoog ik als de leerlingen plaatsnemen in de prachtige versierde aula. In mijn praatje maak ik de aanwezigen deelgenoot van hoe we hebben gelachen, geleerd, gemopperd, gebaald, gehuild en vooral samen hebben geleefd en zijn gegroeid. Soms kan ik ze achter “het behang plakken” maar ik geniet van het stukje dat ik mag meelopen in ieders verhaal.

Mens zijn en leren om je leven te leven biedt zoveel mogelijkheden om aansluiting te krijgen. Ruimte geven voor fijne, enorme TA-DA momenten, dipjes, teleurstellingen, liefdesverdriet, rouw en ga zo maar door. Na de diploma uitreiking scheiden onze wegen en gaat ieder zijn eigen weg.

Maar soms gebeurt er iets dat wegen weer doet kruisen. Leerlingen die je weer tegenkomt, leerlingen die ineens appen, leerlingen die e-mailen en leerlingen die nu mijn collega’s zijn. Ik vind het zo bijzonder. Zo kreeg ik laatst een app van mijn collega dat ik een leerling had teleurgesteld. Ik dacht teleurgesteld? Hoezo? Ik ben thuis. Vergeet je niet, je mentorleerling was ineens op school en hij wou je na al die jaren nog een keer zien. Hij wou je bedanken voor hoeveel hij van je heeft geleerd en wat je voor hem hebt betekend. De enige gedachte op dat moment was en is: dat is wederzijds. Ik leer elke dag weer van mijn leerlingen.

Ik vergeet je niet! Loes van Gemert